آیا ساکنین سیارات فراخورشیدی می‌توانند زمین را رصد کنند؟

آیا به همان نحوی که ما سیارات فراخورشیدی را رصد می‌کنیم ، بیگانگان نیز توانسته‌اند زمین را پیدا کنند ؟

شما  می توانید یک ستاره را با بارقه ها و تلالو آن توصیف کنید. تا کنون هزاران  سیاره فراخورشیدی که به دور ستاره‌های دوردست می‌گردند، رصد شده‌اند. این  رصد ها به روش "گذر" انجام می‌شوند. گذر یا transmit روشی است که در آن  سیاره ای دوردست با عبور از مقابل ستاره خود که بسیار بزرگ‌تر است ، قابل  رویت می‌شود. در حال حاضر دانشمندان بررسی می کنند که آیا تمدن های دیگر  توانسته اند زمین را با روش های مشابه شناسایی کنند یا خیر. بر طبق محاسبات  آن‌ها ، ۶۸ سیاره فراخورشیدی شناخته شده در موقعیت مناسبی برای رصد کردن  زمین و همسایگان سنگی ما هستند.

روش گذر تاکنون کمک های  شایانی در زمینه کشف ناشناخته های میان ستاره ای کرده‌است. تا کنون ۲۳۰۰  سیاره فراخورشیدی شناخته شده اند. از جمله هفت سیاره‌ای که ۴۰ سال نوری  دورتر از زمین ، به دور ستاره کوتوله سرخ Trappist-1 می‌گردند. کوتوله سرخ  (red dwarf) به ستارگانی میگویند که دمای سطحی آنها از ۳۵۰۰ درجه کلوین  کمتر و اندازه ای کمتر از نصف اندازه خورشید داشته باشند.

محققان   دانشگاه Belfast و بخش تحقیقات منظومه شمسی موسسه مکس پلانک آلمان ، در  تلاش‌اند تا این ایده را به سیاره خودمان نسبت دهند و به دنبال این پرسش  باشند که "چگونه یک رصدگر بیگانه میتواند منظومه شمسی را رویت کند". در  همین راستا این موضوع را طرح ریزی کردند که کدام قسمت از آسمان منظره ای  بهتر از سیارات منظومه شمسی در هنگام گذر از مقابل خورشید از دید رصدگر  بیگانه بوجود می‌آورد. و برای هریک از سیارات منظمه شمسی مسیری مشخص مشخص  کردند تحت عنوان "منطقه گذر" یا Transit Zone. نکته جالب توجه اینجاست که  سیارات کوچک سنگی یعنی عطارد ، زهره ، زمین و مریخ نسبت به سایر غول ها  گازی منظومه شمسی بسیار آسان تر قابل رویت هستند.

رابرت ول  ، پژروهشگر اصلی این مطالعه ، در این‌باره میگوید‌ : به طور طبیعی سیارات  بزرگتر بیشتر میتوانند مانع از رسیدن نور ستاره خود شوند ، اما در عین حال  مهم ترین عامل این است که سیاره به چه میزان به ستاره خود نزدیک است. و به  همین دلیل است که سیارات زمینی که نسبت به سیارات گازی بیرونی به خورشید  نزدیک‌تر هستند ، به احتمال بیشتری در روش گذر قابل رویت می‌شوند.

در  ادامه این مطالعه ، تیم تحقیقاتی بر روی قسمت هایی از آسمان که بیشتر از  یک سیاره در گذر از خورشید قابل رویت بودند ، متمرکز شد. طبق محاسبات آنها  در بهترین موقعیت ، به طور ماکسیمم سه سیاره در یک منظره قابل رویت است.  حتی ممکن است این سه سیاره در مواردی با یکدیگر همپوشانی داشته باشند.

کاتیجا  پوپنهگر ، یکی از پژوهشگران این تحقیق ، میگوید : ما تخمین می‌زنیم که به  احتمال یک در ۴۰ ، یک ناظر بیگانه تصادفی ممکن است حداقل یکی از سیارات  منظومه شمسی را رصد کند. در این حالت احتمال تشخیص دوسیاره ۱۰ برابر کمتر و  احتمال تشخیص سه سیاره ۱۰۰ برابر کمتر خواهد بود.

هنگامی  که مناطق گذر با هزار عدد از سیارات فراخورشیدی سنجیده شدند ، تیم مطالعاتی  تشخیص داد که ۶۸ سیاره قادر خواهند بود حداقل یکی از سیارات منظومه شمسی  را رصد کنند. زمین خاکی ما در ۹ مورد از آنها قابل رویت است.

با  این تفاسیر آیا بیگانگان ما را از سیارات خود نظاره می‌کنند؟در پاسخ باید  گفت احتمالا نه ! چرا که بعید به نظر می‌رسد یک گونه زنده دیگر برای رصد  دقیقا همین شیوه ما را کشف کرده باشد. جدا از آن هیچ یک از آن ۹ سیاره  فراخورشیدی که امکان رصد زمین در آنها وجود دارد قابل سکونت نیست. تیم  تحقیقاتی با استفاده از متد های خود ، برآورد کرده است که حدودا باید ۱۰  سیاره فراخورشیدی وجود داشته باشد که هم قابلیت زندگی داشته باشند و هم   بشود در آن ها گذر زمین را رصد کرد. اما ما آنها را تاکنون کشف نکرده ایم.

نتیاج این مطالعه در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society به چاپ رسیده است.